nefesim kesiliyor sıkıntıdan!

ben yapamayacağımı hissediyorum.

şu anda mesela kalbim sıkışıyor, nefesim kesiliyor sıkıntıdan. uzandığım yerde düşüne düşüne boğulduğumu hissediyorum. aslında bi hayli hayatımın içinde olmasına rağmen -uzun süredir yedek anahtarım onda, hemen her hafta birbirimizde kalıyoruz, gece gündüz demeden birbirimizi görmek için fırsat yaratıyoruz, haftasonları evde yemek yapıp film izliyoruz yahut didişiyoruz, hemen her gün yazışıyor ya da telefonda konuşuyoruz- onu hayatıma alamayacağımı düşünüyorum şu anda.

güven duymuyorum.

ne söylerse söylesin, güven du-ya-mı-yo-rum.

gözlerim dolu dolu yazıyorum bu satırları.

içimde kocaman bir boşluk var. dolmuyor. kimseyi hayatıma sokmamam gerektiğini, başıma yine aynı şeylerin geleceğini anımsatıp duran bir ses var, duymazdan gelemiyorum onu.

henüz kendi iç dengemi bulabildiğimi sanmıyorum.

bir başkasının karşısında soyunmaya -her anlamda- hazır olduğumu da...

işin kötüsü artık bir daha hazır olup olamayacağımı da bilmiyorum. ne zaman biriyle baş başa kalsam bu durumla o kadar başa çıkamıyorum ki! sanki kendisine olan güvenini tamamen yitirmiş, aciz bir kadın kalıyor. ya da artık birine bir şeyler hissetme halini bir zayıflık olarak görmeye başladım. bilmiyorum.

şu anda tek hissettiğim şey; yapamayacağım.

masumiyetimi yitirmişim ben.

bu işin bir iktidar oyunu olmasından nefret ediyorum. aramak istediğim zaman kendimi frenlemekten de... sırf ipler karşı tarafın eline geçmesin diye saçma sapan beklemekten, kendimi cool davranmaya zorlamaktan da... yine başladı o saçmasapan oyun. ve muhtemelen de ben başlatıyorum bu saçmalığı her defasında.

yapamayacağım. biriyle birlikte olmak için hazır değilim.

olmuyor. bırakamıyorum kendimi birine. bırakmamalıyım.

sevgiler
jk